Siz hiç işini gücünü bırakıp da 259 tane dernek kurmuş bir adam rastladınız mı? Dernekçilik yüzünden yoksul düşmüş, sırtına giyecek elbisesi kalmamış bir adama rastlasanız ne yapardınız. Ama nereden rastlayacaksınız? Görmemişsiniz, hatta duymamışsınızdır bile adını. Bir gün yolunuz düşer de Aksaray-Dolapdere arasında dolmuş yapan lacivert renkli 51 model Dodge marka bir arabaya binerseniz, direksiyon başındaki iri yarı bir adam size 259 derneği nasıl kurduğunu bir nefeste anlatıverecek, -particilik gibi- bol bol dernekçilik propagandası yapacaktır.

Şoför Ali Yüksel’in öylesine iliklerine dek işlemiş ki şu –kendi deyimiyle- “dernekçilik” denen illet, bütün varını yoğunu bu uğurda harcamış. Çoluk çocuğuyla yoksul düşmüş… Dernekçilik yüzünden 1953’ten bu yana uğradığı zarar 100 bin liranın üstünde. “Onbeş bin lira borcumu on yıldır bir türlü veremiyorum. Çok kazandığım; sigara, içki, sinema, tiyatro nedir bilmediğim halde… Ah şu dernekler!...” diyor.

Saf çocuk yüzlü, köylü irisi, kırkına merdiven dayamış bir adam Ali Yüksel… Kalkmış taa Giresun’un Gicora köyünden yıllarca önce çalışmağa gelmiş İstanbul’a… Kasımpaşa’da havuzlarda işçi olarak çalışırken hep yoksul köyü gelirmiş aklına “N’etmeli de şu köyü bi yol kalkındırmalı; işsiz, hasta köylüye yardım yapmalı?” diye kafa yorarmış…

Ali Yüksel bir yardım derneği kurmuş. Yıl 1949 muş. Bunu yürütemeyince kapatmak zorunda kalmış. Ama dernekçilik bir kere yeretmiş içinde. Vaz geçilmez bir ilke halini almış. Bu kere cebindeki 1 lirayla “Gicora Köyüne Yardım Derneği” nin temelini atmış. Yıl 1956 ymış. Her yeni düşüncenin karşısına çıkarlar ya, Yüksel’in de karşısına çıkmışlar. Hem de kendi köylülerinden gelmiş bu tepki… Dernek çalışmaları, kendilerine yardım için çırpındığı köylülerce hep baltalanır olmuş. İki de bir ona: “Sen bu işi yürütemen. Derneğin de, sen de batacan…” der dururlarmış. Yine o yıllarda dernekçilik yüzünden başı az dertlere girmemiş. Bir dernek kongresinde particilik yaptı diye mahkemeye verilmiş. Sonunda beraat etmiş ama, üzüntüsü ona yetmiş…

KOYU DERNEKÇİ

Bu olaydan sonra Ali Yüksel koyu bir dernekçi olmuş çıkmış… Her yerde, kahve köşelerinde, sokak ortasında önüne gelene “dernekçilik” aşılamış. “Bir iki konuştum mu onları zehirledim gitti” diyor da başka söz etmiyor. Öğünüp duruyor. Tam 7 yıl başkanlığını yaptığı derneğe – yeri boş kalmasın diye – uzman dernekçi yetiştirmiş. “Türkiye’nin birçok derneklerine gittim. Bizden güçlüsünü bulamadım…” diyor.

Gicora Köyüne Yardım Derneği, köy okul, cami, su yolları, ark, bend, çeşme, köprü yaptırmış… Köyün tek çeşmesi başında Tanrının günü su için süre gelen kanlı bıçaklı döğüşlerde böylece sona ermiş.

Dernek hummasına tutulan, kendini derneklere adayan Ali Yüksel, kendi köyünün derneğiyle yetinmemiş. Kalkmış 38 köy dolaşmış. Cerre çıkan hocalar gibi köy köy dernekçiliğin yararlarını sayıp dökmüş. Bu gezilerde –roman gibi- attan mı düşmemi, dereye mi yuvarlanmamış… Sonra tutmuş İstanbul da dernek adına balolar, geceler, mesire eğlenceleri düzenlemiş… Ali Yüksel’in ünü dernekçi olarak yayıldıkça yayılmış… Başka İl’in köylüleri de dernek ister olmuşlar. “Bizi öne geçir” diye yakarır dururlarmış. Ali Yüksel de “Tanrının verdiğini kuldan ne esirgeyeyim” diye işe girişir, dernek kurarmış… Milletvekilleri bile Yüksel’in ayağına gelip “Bizim köye de bir dernek kur bakalım” demiye başlamışlar. Ali Yüksel “Dernek Babası” olmuş böylece… “Ben dernekleri devletten zengin görüyorum” diyor.

TEKLİF ARTIYOR

Dernek Kralına Anadolu’nun çeşitli illerine bağlı köylerden “dernek kur” teklifleri geldikçe Ali Yüksel sarhoş olur, kendinden geçermiş. Giresun’dan başka Şebinkarahisar, Konya, Akseki, Sivas’ın birçok köylerine dernek kurup kurup bırakırmış. “Gicora her köye bedava dernek kurar ve hiç para almaz” diye yaptıkları reklam kısa zamanda etkisini göstermiş. Böylece kurulan derneklerin sayısı 259’u bulmuş. Bu derneklerden gelen davet ve teşekkür mektupları 57 kiloluk bir çuvalı dolduruyor.

Ali Yüksel’in Gicora köyü orman kıyısında 2500 nüfuslu… Bunun 1500’ü İstanbul’da yaşıyor, 1000’i köyde. İstanbuldaki 1500’ün 117’si otomobil sahibi. Şoförlükle hayatını kazanıyor. Türkiye’de 117 otomobili olan bir başka talihli köy yoktur. Gicora köyü daha otomobil tanımıyor. Yolu olmadığından… İşte derneğin en birinci amacı, köye yol yapmak. Sonra bu 117 otomobili bir günlüğüne köye getirip geçit töreni yaptırmak. Kalan öbür köylülere de borç harç, krediyle arabaya kavuşturmak. Sonra küçük sanatları ilerletmek, meyvacılığı geliştirmek, kooperatifler kurmak, üstübeç madenini işletmek ve köy derneklerini federasyon halinde birleştirmek…

Dernek kongreleri parti kongrelerinden daha gürültülü patırtılı geçiyormuş anlattıklarına bakılırsa. Ateşli konuşmacılar çıkıp, büyük büyük nutuklar çekiyorlarmış. Ali Yüksel’in yılda 259 gecesi –her dernek yılda bir kere kongre yaptığına göre- hep bu derneklerin kongrelerinde hazır bulunup nutuk atmakla geçiyormuş. Ali Yüksel diyor ki:

“Dernekçilik bir çeşit politikadır. Ona kendini kaptıran bir daha iflah olmaz. Siz de girin. Sonunda benim gibi yoksulluğa düşersiniz, sırtınıza giyecek elbise bulamazsınız ama hiç de pişman olma “Şu kadar dernek kurdum ya helal olsun” diye diye öğünürsünüz…”